Zindelijk worden leek me eigenlijk een ver van mijn bed show. Mila is nog niet eens 2,5 jaar oud en gezien het gemiddelde kind pas na zijn of haar derde verjaardag zindelijk wordt, leek het me dat ik nog best wat tijd had om me erop voor te bereiden. Met wasbare luiers worden kinderen vaak wel eerder zindelijk omdat ze goed aanvoelen wanneer er geplast of gepoept is, maar echt verdiepen in de materie had ik nog niet gedaan. Afgelopen zomer hadden we de pot al wel neergezet en wat de bedoeling ervan was leek Mila ook wel te snappen. Incidenteel belandde er ook een plasje in het potje, waar ik gek genoeg een enorm trots gevoel van kon krijgen. Het verbaast me hoor, de dingen waar je als ouder trots om kan zijn. Blijkbaar roepen goed gemikte drollen en peuterplassen een hoop emotie bij me op.
Bezoekjes brengen aan de wc doe ik al heel wat maanden niet meer alleen
Het modderde zo wat aan. Af en toe had mini wat interesse in de pot en speelde ze er wat mee of ging ze erop zitten. Prima leek ons, als ze er dan aan toe zou zijn om zindelijk te worden kwam die pot niet ineens uit de lucht vallen. De interesse voor het plassen en poepen opzich heeft ze altijd al wel gehad. Bezoekjes brengen aan de wc doe ik al heel wat maanden niet meer alleen. Heel geleidelijk aan groeiden we dus naar het moment toe dat ik me af begon te vragen of ze er niet gewoon aan toe was om op de pot te gaan oefenen. Regelmatig liet ze weten dat ze last had van een natte luier en op een gegeven moment gaf ze ook aan dat ze aan het plassen of poepen was. Met woorden ging het toen nog niet zo lekker, maar haar gezichtsuitdrukkingen en kreten als ‘BAH!’ zeiden ons wel genoeg.
Observeren en proberen!
Nou daar gingen we dan, dé uitleg die iedere wasbaar verslaafde vreest. Ik denk dat ik minstens een miljoen keer heb uitgelegd hoe het nou precies zit. ‘Is je luier vies?’ ‘Ja!’ antwoordde ze dan. ‘Oh, misschien kan je dan volgende keer proberen om op de pot te plassen, dan voelt het niet meer vies aan je billen.’ Toen dat concept een beetje begon door te dringen ben ik verder gegaan met langdurige observatie. Wanneer Mila moet poepen zie ik het heel duidelijk, maar het gevoel van moeten plassen liet ze niet duidelijk zien. Wel begon ze steeds meer te praten dus kon ze ook beter duidelijk maken dat ze moest, hier kon ik dan op in spelen door te vragen of ze op de pot wilde. Vaak wilde ze dat eigenlijk niet eens, maar het idee leek haar wel wat. Ze begon steeds vaker aan te geven dat ze moest ‘poepuh’ en dat kan poepen en plassen zijn. Nog steeds overigens, soms haalt ze het nog door elkaar haha.
Wat daarop volgde was een periode waarin Mila veel bloot liep en vaak op de grond plaste. Vaak had ik dan net gevraagd of ze moest plassen, zei ze nee, gingen we het toch proberen, wilde ze niet meer en plaste ze vervolgens op de grond. Frustrerend? Ja, soms wel. Maar het hoort er nou eenmaal bij. Zelf had Mila ook redelijk snel door dat op de grond plassen niet top was, ze plaste zichzelf helemaal onder en stond er dan ook nog middenin. Ze vond het vies maar vond het potje toch ook een beetje spannend. Daarom vroeg ik vaak of we het dan samen konden doen, dan ging ik erbij zitten en hield ik haar handje vast. Als coach van een topsporter riep ik dan motiverende quotes. Heel langzaamaan belandde er steeds meer plasjes in de pot en wilde ze minder vaak de luier aan als ik het haar vroeg. Vanaf het moment dat ze door begon te krijgen hoe de pot werkt ben ik bij zo’n beetje elke verschoonbeurt gaan vragen of ze een luier om wilde. Soms wel, vaak als ze wilde poepen, en steeds meer durfde ze het zonder ook.
Peuterdrama’s en boos op de grond plassen
Op een gegeven moment bleven we een beetje hangen in dezelfde fase. Opzich niet erg natuurlijk, een kind heeft een eigen tempo. Wat wel een beetje minder was het feit dat ze het op de grond plassen een soort begon in te zetten. Als ik haar dan vroeg of ze moest plassen was het ‘Nee!’. Proberen dan maar? ‘Nee!’ Daarop volgde dan vaak een peuterdrama waarin (pogingen tot) schoppen, slaan en schreeuwen niet uitzonderlijk waren en dan plaste ze (uit boosheid???) op de grond. Ik kan je zeggen dat ik dat na een heleboel keer wel een beetje beu was. Er moest een positieve draai komen aan het potje plassen, niet om het door te zetten in zindelijkheid perse, maar om in ieder geval de negatieve lading eraf te krijgen.
Toen heb ik iets ingezet waarvan ik niet had gedacht dat ik het in zou gaan zetten: een stickersysteem. Ik wilde geen aparte beloning koppelen aan het plakken van de stickers, het leek me meer simpele motivatie om het haar toch te laten proberen. Door een paar lijnen op een A4 te zetten creeerde ik vakjes waar mini dan een sticker in mocht plakken na ieder plasje. Gewoon heel random op zondagmiddag begonnen we eraan. Ze plaste op haar potje en toen vroeg ik of ze een sticker op wilde plakken. Vond ze natuurlijk ontzettend leuk! Ik legde daarna uit dat ze nu iedere keer een sticker mocht opplakken als ze geplast had op de pot, dan kon ze zien hoe vaak het haar al gelukt was.
In het begin deed ze het na ieder plasje en ik heb haar ook wel een aantal keer herinnert aan de stickers op de momenten dat ze weer wilde beginnen aan een peuterdriftbui. Natuurlijk is het ook niet meteen goed gegaan vanaf de invoer van de stickers maar de negatieve lading was er redelijk vanaf en daar was iedereen heel blij mee. Soms plakte ze drie stickers, soms geen sticker. Na 1,5 vel zijn we er ook weer mee gestopt omdat ze het niet meer interessant vond. Na de komst van de stickers ging het stukken beter, ze deed thuis alle plasjes op de pot. Alleen voor het weggaan droeg ze nog een luier en dan poepte ze vaak ook in de luier, dat bleek toch nog wat spannender.
We gingen meteen voor luierloos-de-deur-uitgaan
Op een gegeven moment, na een week of 2 waarin alle plasjes in de pot belandde, zijn we gewoon met drie setjes schone kleding en schoon ondergoed de deur uitgegaan. Op aanraden van mijn stiefmoeder zijn we gewoon meteen voor luierloos-de-deur-uitgaan gegaan. Verbazingwekkend genoeg ging dat heel goed. We vertelden Mila dat ze als we niet thuis waren op de wc mocht plassen en poepen als ze voelde dat ze moest en dat als ze dat voelde ze het tegen papa of mama mocht zeggen. Even afkloppen hoor, want we hebben onderweg dus nog geen een ongelukje gehad. Gewoon nul dus. Hoe dan?
Thuis zindelijk? Check! Buiten de deur zindelijk? Check! En de nachten dan? Ook een dikke vette check! Ze wilde zelf geen luier meer om, ook weer heel random op vrijdagavond na een dag opvang. De volgende ochtend werd ze droog wakker en deed ze een mega plas op haar potje, net zoals ze normaal in haar luier zou doen. Inmiddels is Mila al wel een dikke maand echt zindelijk en ik moet zeggen dat het beter gaat dan ik had durven hopen. Af en toe heeft ze een ongelukje, vaak als ze heel erg lekker in haar spel zit of net te laat is met haar broek uitdoen.
De was mis ik niet, die heerlijke printjes wel!
De luierwas mis ik echt helemaal niet. Ik vind het wel jammer dat ik geen reden meer heb om die heerlijke nieuwe printjes uit de webshop van Nappy’s.nl aan te schaffen. Het zoeken naar toiletten valt tot nu toe ook wel mee, ik ben als we op pad gaan meestal wel in de buurt van een Hema, supermarkt of restaurant/eetcafé en probeer daar ook rekening mee te houden. Wat ik ook probeer om niet te vergeten zijn de muntjes van 50 cent die er dus wel uit vliegen als je een dagje met een zindelijke peuter op pad bent. De wc-dames en –heren verdienen prima aan ons!
Het proces van zindelijk worden is bij ons redelijk geleidelijk aan gegaan, we zijn er misschien een paar weken (drie denk ik?) echt intensief mee bezig geweest. Met vragen of ze al moest, potje aanbieden, signalen opvangen, helpen met uitkleden toen ze uit zichzelf ging. Inmiddels is het al redelijk normaal geworden voor ons. Het heeft mij een klein beetje sturing en begeleiding, een bergje frustratie (eerlijk is eerlijk, urine of poep op de vloer vindt niemand leuk toch?) en een paar wasjes extra gekost, dat is alles… Een oefenbroekje hebben we nog zo goed als nieuw in de kast liggen, het concept leek mij enorm fijn maar Mila wilde zelf gewoon niets meer aan ineens! Voor Mila is het ook heel fijn omdat ze het natte gevoel dat ze vervelend vond niet meer heeft en ze lijkt het wel leuk te vinden dat veel mensen (bekend en onbekend) enthousiast reageren als ze (al dansend) zegt of roept dat ze heeft geplast op de see (=wc).
Lekker duurzaam, de luiers wachten op een nieuw luierkontje
Ik ben trots als een pauw, wat gaat het toch onmogelijk snel met die kleintjes. De overstap van de pot naar de wc moet nog wel gemaakt worden natuurlijk, maar eerst proberen we het aantal ongelukjes iets terug te brengen. Dat kost natuurlijk ook nog wat tijd en geduld ;) Die heerlijke printjes op mijn stash wasbare luiers mag voorlopig even de kast in, Mila heeft ze niet meer nodig maar zal ze heerlijk duurzaam doorgeven aan haar toekomstige broertje of zusje. Tot die tijd blijf ik graag bezig (en bloggen) over wasbaar, want helemaal afscheid nemen kan ik nog niet van die fijne luiers!
Is jouw kindje al (bezig met) zindelijk (worden)?
Liefs,
Alicia, team Nappy’s.nl
Reacties