2020. Het jaar vloog voorbij en toch ook niet. Met kinderen vliegt de tijd, dat zal elke moeder beämen. De dagen duren lang, de tijd gaat snel. Maar iedereen - en ik dus ook - is helemaal klaar met de crisis waar we nog elke dag (en voorlopig) in zitten.
En dan ineens is het bijna kerst. Zonder (veel) familie, met lekker eten. Of oudjaarsdag: zonder vuurwerk, maar wel met oliebollen. Dingen die mooi zijn op zichzelf, anders dan anders, maar altijd met een lichtpuntje.
En dus ook in 2020! Het jaar was vol mooie momenten met die lieve kleine/grote Suze. Elke periode had z’n lastige dingen met de nodige lichtpuntjes. Ook met de luiers.
Eerst was daar mijn frustratie in de winter met de vlekken die je niet in de zon kan leggen. Er tegenover stond dat de meeste printjes nu prachtig pasten. Doordat ze ouder werd kreeg ze in dit jaar een mening over de printjes en was het steeds een feest voor haar om een luier uit te kiezen. Zo grappig om te zien dat mijn favoriet(en) zeker niet haar nummer 1 zijn, en zullen worden. Er waren vanzelfsprekend hoogte- en dieptepunten die hiermee te maken hadden, haha!
In de zomer een heerlijke lange vakantie met wasluiers, wat de derde keer was en eigenlijk perfect verliep. Het enige minpunt was daar haar gebroken beentje, maar de vakantie was 1 groot feest. We deden zoveel vitamine D op dat we er weer even tegenaan konden.
Toen volgde de zindelijkheids proef die enthousiast begon, maar nu weer even on hold staat. Hoe heerlijk het ook was om weinig te hoeven wassen, toch was dat soms ook weer ingewikkeld. Dan vergat ik bijvoorbeeld helemaal om de luiers te wassen en bleven ze (te) lang liggen. Zo gebeurde het wel eens dat ik juist op mijn drukste dag van de week een luierwas moest draaien omdat ze al te lang in de luieremmer zaten. Daar stond dan natuurlijk wel weer tegenover dat ik het heerlijk vond om minder vaak een luierwas te hoeven opruimen.
Dit jaar had niet alleen mooie momenten. Waar we eerst groots verrast waren door de positieve zwangerschapstest, was daar na de eerste echo een verdriet en teleurstelling. Ik moest afscheid nemen van de bubbel waar je in komt als je zwanger bent. In m’n hoofd was ik al volop bezig met alle luier dingen die ik kon gaan ontdekken, (newborn)luiers die ik wilde aanschaffen en dingen die ik met deze baby wel wilde uitproberen. Hier ging meteen een streep doorheen. We relativeerden en hoewel het verdrietig was en is, kijken we vooruit.
De ervaring leert namelijk: er is altijd een lichtpuntje. Op naar 2021. Die positieve test die komt wel weer, daar geloven we in. Dat uitproberen van nieuwe luiertjes komt ook wel, we moeten er alleen iets langer op wachten.
2021 wordt hopelijk een jaar met veel mooie blogs, goed nieuws, een samenleving waarin we weer de dingen mogen doen zoals we dat zelf willen. Met een mooie lente en een heerlijke zomer. Nieuwe luiers om te proberen, mooie printjes om aan te schaffen. Een jaar waarin we moeders enthousiast kunnen maken voor deze duurzame manier van luieren, genieten van al die leuke luierkontjes. Ik kijk ernaar uit.
Hoe kijken jullie terug?
En kijk je uit naar 2021?
Reacties