Het leed dat chronische vergeetachtigheid heet

‘Ali, is het morgen blog-dinsdag?’ Om 20:58 uur krijg ik een appje binnen met die tekst, van Ilka. Je weet wel, die vrouw achter Nappy’s.nl. Ik zit op dat moment beneden en Johan (mijn vriend & papa van Mila) is echt nét naar boven vertrokken met ons kleine meisje dat allang zo klein niet meer is. Zondag wordt ze twee. Zelf snapt ze er geen snars van maar ik huil stiekem al weken bij de gedachte. Onder luid geschreeuw, iets als “MAMA MAMA MAMAAAA” (ik heb borstje drinken, papa niet) tilt Joos haar toch maar mee om het weer te proberen, naar bed gaan wil ze niet. Maar ze is doodmoe, net als ik overigens. Al mijn radartjes gaan draaien en ik weet gewoon bijna zeker dat het morgen NIET blog-dinsdag is. Kan niet. Of wel?
 
Ik open mijn Facebook-app en zoek op wanneer Ilka voor het laatst een blog van mij heeft gepost op de Nappy’s.nl pagina. Je raadt het al, twee weken geleden. Morgen is dus WEL blog-dinsdag. Wat schaam ik me, hoe stom kan je zijn. Ik app Ilka terug dat ze gelijk heeft en dat ik het ontzettend stom vind van mezelf. ‘Kan gebeuren joh’ en ‘Ik dacht er ook nu pas aan’ stuurt ze terug. Mega lief, maar ik baal. Zij heeft een mini mensje in haar groeiende buik en we weten als ouders allemaal wat dat met een brein kan doen. Dat excuus heb ik niet eens. Ik gooi het op het moeder-syndroom, mijn brein is een oneindige hoop van gedachtes, afspraken en deadlines. Even oneindig als de hoop strijk die boven stof ligt te vangen. En even oneindig als de vergeetachtigheid die zich op vele fronten voordoet.
 
Als Johan beneden komt zonder Mila ben ik stiekem een beetje opgelucht: ze slaapt! Hij gaat zitten en ik vertel dat ik vergeten ben te bloggen voor Nappy’s. Tijdens ons gesprek komt naar boven dat ik ook vergeten ben te mailen naar de opvang voor de extra dagen vanwege de tentamenweek die 30 oktober start. Wacht even… Ze zou vandaag ook naar de opvang gaan zodat ik kon leren en werken. Alles wat ik kan denken is: Wauw, hoe kan je zoveel vergeten?
 
Ben ik de enige die zo is geworden? Ik bedoel, ik was nooit echt een geweldige planner en ben 9 van de 10 keer MINSTENS een minuut of tien te laat. Maar sinds ik mama mag zijn van een pittig meisje lijkt het wel alsof ik een dementerend oudje ben. Het hele moederschap is maar overweldigend. En die kinderen van nu zijn ook maar veeleisend, ouders moeten al zoveel. Borstvoeding? Minstens 2 jaar willen ze. Luiers? Die nieuwerwetse kids eisen katoen, bamboe en luxe blends aan hun kont. Om nog maar niet te beginnen over de blends die de draagdoeken bevatten moeten, want gedragen willen ze worden, 24 uur per dag en 7 dagen per week. Nabijheid is van levensbelang, voedsel moet opgediend worden bij een bepaalde huil-toon en slapen doen ze ook al het liefst naast hun mams. Net normale mensen, die baby’s en alles wat ze erna zijn. Dreumes enzo. (Lezen met een knipoog hoor, ik ben zelf een borstvoedende draag-mama die haar peuter toffe prints aan haar bolle bips aantrekt ;) )
 
Ilka, zwanger van baby drie inmiddels, gaf me, als reactie op onze WhatsApp conversatie, het volgende advies: ‘Kinderen Ali, begin er niet aan.’ Beeeeetje laat wel, dit goede advies kan anderen misschien nog redden. Wij zijn niet meer te redden, bij ons heeft het moeder-syndroom, beter bekend als chronische vergeetachtigheid, al toegeslagen. De vergeetachtigheid telt niet mee als ze het hebben over ‘9 maanden op, 9 maanden af’. Die zwangerschapskilo’s verliezen trouwens ook niet, daar doe ik al 2 jaar over. Dat is beide chronisch, blijvend dus. En dan komt er dus dat moment dat je ineens opgelucht ademhaalt als je partner dit keer ZONDER dochter- of zoonlief naar beneden komt. Niet omdat je niet stapelgek bent op die mini-versie van jezelf maar omdat je dus al de hele dag als een soort 2.0/vergetende versie van jezelf rondloopt. En dan bedoel ik niet de verbeterde versie.
 
’s Ochtens vroeg vergeet ik ook redelijk vaak dat tv kijken niet zo pedagogisch verantwoord is. Maar goed, als er een peuter vijfenvijftig keer “PAHPOEHPAHPOEH” in je net wakkere oren staat te krijsen vergeet je ineens wat pedagogisch verantwoord is en wat niet. Zou dit dan ook te maken hebben met die chronische vergeetachtigheid?
 
Kinderen maken een nieuw mens van je, een 2.0 versie zoals ik al zei. Op zich is het best vernieuwend hoor, die 2.0 ik. Het maakt me vergeetachtig, maar ik zie Mila ook als een constant aanwezige reminder van wat echt belangrijk is. Vergeet ik zelf dat fouten maken bij het leven hoort, laat Mila me inzien dat ik best een toffe mama ben door ‘mij mama’ te zeggen en dicht tegen me aan te kruipen. Vergeet ik dat ons huis niet perfect clean hoeft te zijn, roept Mila me met haar liefste glimlach om samen te puzzelen en vergeet ik te stofzuigen. En als ik vergeet te genieten van het nu, kijk ik in haar kleine groen-blauwe oogjes en ben ik weer net zo verliefd als de aller eerste keer dat ik haar zag. Die vergeetachtigheid neem ik voor lief, die reminder die ik ervoor terugkrijg is me meer waard dan wat dan ook!